Bir siyasi parti düşünün:
O partinin genel başkanı ve ekibi, partinin bütün milletvekili adaylarını (özellikle seçilebilecek sırada olanlarını) bizzat seçsin.
O partinin genel başkanı ve ekibi, partinin bütün belediye başkanlarını (hatta ekibi kanalıyla belediye meclis üyelerini) bizzat seçsin.
O partinin genel başkanı ve ekibi, partinin bütün il başkanlarını ve ilçe başkanlarını bizzat seçsin.
Seçtikleri seçilmezse, seçimleri iptal ettirsin, ettiremezse seçileni istifa ettirsin, tekrar seçtiğini seçtirsin.
Bir siyasi parti düşünün:
Genel başkan ve ekibi dışında partide farklı bir ses ve nefes duyulmasın. Farklı seslere, muhalefete tahammül gösterilmesin, ama en kısa yoldan her zaman kapı gösterilsin. Bunun “yasal” aracı da tüzük, kimi zaman parti disiplini, kimi zaman grup kararı, kimi zaman görevden alma ya da ihraç olsun.
Böyle bir yapıya siyasi parti denilebilir mi? Böyle siyasi yapılardan oluşan bir demokrasiye, “demokrasi” denilebilir mi?
Anayasalarımız siyasi partileri “demokrasimizin vazgeçilmez unsurları” olarak tanımlar, doğrudur. Ancak “demokrasinin” siyasi partilerimizde çok uzun yıllardır vazgeçilmiş bir unsura dönüştüğünü resmeden bir ironi gibidir, bu söz.
Şimdi soralım:
Böyle bir yapı kuranlar, bir siyasi partiyi tamamen böyle “kullananlar”, Anayasa’nın “demokrasi” ilkesine aykırı hareket etmiyorlar mı? Partilerini demokrasi ilkesine aykırı eylemlerin birer odağı haline getirmiyorlar mı? Siyasi partilerin uyması açısından laiklik ilkesi için gösterilen özen ve dikkat, neden Anayasa’nın “demokrasi” ilkesinden esirgeniyor?
Demokratik olmayan, olmamak için her şeyi yapan bu partiler, milleti ve iradesini sadece seçimlerde hatırlayan, onun da seçimini ikincilleştiren, basit bir “tasdikçi” konumuna indirgeyen bu siyasal sistem ve liderler, neden hiçbir Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı’nın dikkatini çekmiyor?
Neden?
Neredeyse bütün siyasi partiler bu durumda olduğu için mi? Bir “suçu” herkes işleyince, o “suç” olmaktan çıkıyor mu?
04.04.2008 / Onpunto
LinkWithin
